با سلام به همگی ا- اول حواسمون باشه ایمانمون به قران دم دمی نباشه از یک آیش که به نفع من نبود خوشم نیاد و بعد قسمتهای دیگه رو انتخاب کنیم .... قرآن کتاب نازل شده از طرف کسی است که حکیم است و.....
2- 1-اما روشهای انسی که من در مورد قرآن یادگرفتم و دوست دارم باهاتون در میان بگذارم روشهای توجه به قران به عنوان یک زبان است .... یک زبان خاص نه عربی که رایج است... عربی مبین .... برا همین برای یادگیری قران عرب و عجم فرق نداره .... در ادامه در مورد این روش توضیح بیشتر می ذارم ....
2-2 : روش تحقیق موضوعی در قران که انشاالله از سری بعد با هم در موردش صحبت می کنیم ....
3-2: روش سوره شناسی هم پس از تکمیل بحث مربوط به سوره شناسی صحبت خواهد شد
اما برای زبان قرآن و روش آن لطفا روی تصویر فوق کلیک کنید تا فایل پی دی اف این روش در اختیارتان قرار گیرد .
در مقدمه این کتاب آمده است: دوره آموزشی حاضر، نه روخوانی، نه تجوید و نه مسابقه
هیچکدام نیست. بلکه کار ما عنوان «آموزش زبان قرآن» را داراست. حوزۀ اصلی و جایگاه
قرآن و آموزش آن آموزش یک «زبان» است که طبعاً با هیچکدام از آن حوزه های دیگر نباید
خلط گردد. سنّت و سیرۀ مرضیّۀ پیامبر اکرم و ائمّۀ اطهار و صحابۀ کبار همواره در صدد
تبیین و تثبیت همین امر بوده است که آموزش قرآن آموزش یک زبان است و در مسیر آموزش
قرآن فقط این را میخواستهاند که بتوانند این زبان را بیاموزند و آموزش دهند. چیزهای
دیگری هم اگر وجود داشته است به گونهای بوده است که با آموزش قرآن خلط نمی شده و میتوانسته
است وجود داشته یا نداشته باشد.
در عین حال، ارتباط اصولی این حوزۀ «تعلیم قرآن»
یعنی «آموزش زبان قرآن» با حوزههای دیگر این است که هرگاه ما «زبان قرآن» را آموختیم
و آموزش ما به اتمام رسید، اگر خواستیم قسمتی از قرآن را با تجوید هم بخوانیم میشود
مثلاً تجوید را نیز فرا گرفت و با تجوید خواند؛ یا اگر خواستیم قسمتی از قرآن آموزش
یافته را با صوت و لحن خاصی بخوانیم به همین شکل، که البته جایگاه تمام این کارها بعد
از یادگیری زبان قرآن است و قبل از آموزش خود قرآن یا زبان قرآن به هیچ چیز دیگر نباید
بپردازیم. در کار آموزش قرآن کریم و فراگیری
زبان قرآن از هر جهت خود را محدود به قرآن مینماییم و از خارج از قرآن هیچ
عنصر بیگانهای را به محدودۀ تعلیم قرآن وارد نمیسازیم.
و نکته آخر در مورد این روش شبیه ترین روش که از قدیم وجود داشته است روش قرآن خوانی بوده که در مکتب خانه ها رواج داشته است.